Δεκέμβριος 2013
Η εξέλιξη της τεχνολογίας στην διαμόρφωση του χώρου και του χρόνου

Το 1985 πέρασε το κατώφλι του σπιτιού μας ο πρώτος ηλεκτρονικός υπολογιστής. Ο πατέρας μου είχε διαβάσει κάπου ότι το μέλλον ανήκει στην πληροφορική και βάλθηκε να μας προετοιμάσει για το μέλλον.
Ο μεγάλος αδελφός άρχισε στην πέμπτη δημοτικού μαθήματα πληροφορικής και εγώ από διπλά έκλεβα χρόνο μπροστά στον υπολογιστή για να παίξω κανένα παιχνίδι.
Και αν αυτό σήμερα 30 χρόνια μετά φαίνεται μάλλον κοινό και δεδομένο, τότε ο υπολογιστής ήταν κάτι μοναδικό και μαγικό. Τις βροχερές κρύες μέρες του χειμώνα, όλα τα παιδιά της γειτονιάς αφήναμε για λίγο τους δρόμους και το παιχνίδι μεταφερόταν μπροστά στην οθόνη του Commodore.
Η πραγματικότητα σε καμία περίπτωση δεν βρισκόταν κλεισμένη σε ένα υπολογιστή αλλά στο παιχνίδι και ενίοτε φυλακισμένη στις αίθουσες βαρετής διδασκαλίας του σχολείου.
Με το πρωτοπόρο πνεύμα του πατερά μας πέρα του υπολογιστή, αποκτήσαμε πολύ γρηγορά πρόσβαση και στην Αργώ την πρώτη μάλλον ελληνική on-line βάση δεδομένων, και μαζί με μερικές Hollywoodίανες ταινίες με ήρωες πρωίμους Hackers, ήμουν έτοιμος να χαθώ στα άδυτα της πληροφορικής.
Το σχολείο όμως αδιαφόρησε στην οποία εμπειρία μου με τους ηλ. υπολογιστές και με την πίεση των πανελλήνιων και τις άπειρες ώρες μπροστά στις σχολικές εκδόσεις του ΟΕΔΒ-με σήμα την κουκουβάγια-ο υπολογιστής απόκτησε ένα σεμεδάκι της μαμάς και παροπλίστηκε.
Όταν πια οι πόρτες της ανωτέρας εκπαίδευσης άνοιξαν για μένα το 1996, ο υπολογιστής ξαναμπήκε στην ζωή μου αναβαθμισμένος. Με κάρτα γραφικών έτοιμη για δώσει ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού χάθηκα στο πρώτο έτος στο εικονικό περιβάλλον του Duke Nukem κρατώντας ένα σωρό διαφορετικά όπλα και σκοτώνοντας ότι μεταλλαγμένο τέρας συναντούσα στον δρόμο μου.
Ο υπολογιστής παρέμεινε ως παιχνιδομηχανή για τα πρώτα έτη, καθώς ούτε η ανωτέρα εκπαίδευση αναζητούσε να αξιοποιήσω τις πραγματικές δυνατότητες του υπολογιστή. Αλώστε και τα μαθήματα πληροφορικής μιλούσαν για ram και rom και εκτυπωτή ακίδας.
Όταν ωστόσο η σχολή αποφάσισε να δώσει πρόσβαση στο ιντερνέτ ο υπολογιστής άρχισε να γίνεται πιο ενδιαφέρον και πιο μουσικός ( thank you napster)
Το 2000 άνοιξα το πρώτο email account , το 2002 απέκτησα το πρώτο φορητό υπολογιστή, και μέχρι περίπου το 2004 οι υπολογιστές ήταν συνήθως μεγάλα κουτιά με πολλά καλώδια και το Modem της μιας και μονής γνωστής εταιρείας έβγαζε περίεργους ήχους. Οι υπηρεσίες είχαν ήδη βρει τις λύσεις τους στα προγράμματα και τις εφαρμογές και όλα ήταν πιο παραγωγικά και ιδιά.
Τα πάντα αλλάξαν μέσα στα επόμενα χρονιά, τα τηλεφωνά δεν ήταν πια τηλεφωνά, οι υπολογιστές έγιναν τσέπης και τα bytes ήταν προσβάσιμα από παντού. Η περίοδος που όλα ήταν προσιτά και κοντινά είχε αρχίσει. Φτηνά ταξίδια, αυξανόμενες ταχύτητες, ολοένα και περισσότερα δεδομένα και εμπειρίες απλώνονταν απλόχερα μπροστά μας.
Μαζί με τα bytes αποκτήσαμε πρόσβαση στις ζωές εκατομμύριων ανθρώπων, ρίξαμε τα δίχτυα μας, στήσαμε τα δίκτυα μας και βαλθήκαμε να ζήσουμε εικονικά.
Ο υπολογιστής που είχε εγκολπώσεις ήδη την εργασία, προσφέροντας λειτουργικότητα και τυποποίηση, βάλθηκε να απορροφήσει και την προσωπικότητα μας.
Σαν άλλος Αδάμ δαγκώσαμε το μήλο και χαθήκαμε στα άπειρα όρια του εικονικού χώρου.
Ένας τήλε-αγώνας αποδοτικότητας ξεκίνησε προσπαθώντας να επιζήσουμε στο νέο ζωτικό μας χώρο. Μια εικονική προσωπικότητα γεννήθηκε και διαμορφώνεται με επιθυμίες, εμπειρίες, εικόνες, ιστορίες του πραγματικού και του φαντασιακού, του ατομικού και του συλλογικού.
Χανόμαστε σε μια περιδίνηση που ζητά όλο και πιο πολλά, που μας σπρώχνει όλο πιο ψηλά και μας οδηγεί ασύμπτωτά στο μηδέν.
Όσο πιο πολύ χανόμαστε στην χωροχρονική λούπα του τήλε-εικονικού, τόσο το προσωπικό απειριζεται στην δινη της προσωπική φιλοδοξίας και καθώς κορυφώνεται γίνεται κοινότυπο και χάνεται στο συλλογικό.
Ο χρόνος και χώρος παύει να υπάρχει, και στον λίγο χρόνο που απομένει προσπαθούμε να κατανοήσουμε την κρυμμένη μας ram βαθιά στους φλοιούς του εγκέφαλου για να κάνουμε ένα restart.
Ο υπολογιστής που κάποτε αποτελούσε μια ακόμη βάση για το σεμεδάκι της μαμάς γίνεται πλέον καθολικός βιωματικός χώρος. Στην δουλειά, στην διαδρομή, στην ανάπαυση αποκτά ρολό και υπόσταση. Δημιουργείται ένα περιβάλλον αλγοριθμικό οπού οι επιθυμίες ικανοποιούνται πριν εκφράσουν και όλα φαίνονται γνώριμα και καταναλωτικά.
Οι δυνατότητες άπειρες, οι μετασχηματισμοί αναμφισβήτητοι, ακόμα όμως η τεχνολογία (πληροφορική, ρομποτική, γενετική, νανοτεχνολογία ), δεν είναι αρκετή για να αλλάξει πλήρως την ζωή στις διαστάσεις που την γνωρίζουμε. Όχι ακόμα…